یادمه حدود هفت سال پیش که آخرین بار مشهد رفتم، داشتم برای رفتن به سربازی آماده میشدم و هنوز جواب کنکور ارشد نیومده بود. پیش خودم فکر میکردم قبول هم بشم نمیرم، اون روزها که هنوز دست سرنوشت مسیر زندگی منو تغییر نداده بود، پیش اما رضا بودم. یادمه یکی از اون روزهای سفر که به حرم رفته بودم، روبروی ضریح بیرون از چارچوب داشتم زیارت میخوندم که آخرش با یه لحن خودمونی از امام رضا خواستم بین من و اون بالا سری وساطت کنه مسیر درستی از زندگی رو پیش بگیرم و بقول معروف عاقبت بخیر بشم. کمتر از یک ماه بعد از اون سفر جواب کنکور ارشد اومد و من تصمیم گرفتم ادامه تحصیل بدم. شاید اگه اون موقع این تصمیم رو نمی گرفتم، کل مسیر زندگی من تغییر میکرد و الان جای دیگه ای بودم. من حین تحصیل شاغل شدم و اواخرش با همسرم آشنا شدم. ازدواج کردم و بعدش به سربازی رفتم. سالهای سختی رقم خورد، و از اون مهم تر این من بودم که این سالهای سخت رو برای همسرم رقم زدم. بابت همه این مشقت ها که هنوز هم تموم نشده و ادامه داره، هیچ وقت خودم رو نمی بخشم. سه سال گذشته و نتونستم برنامه یک سفر رو تدارک ببینم. امام رضا هم طلب نمیکنه بریم به زیارتش، انگار که از من رو برگردونده میدونم هم چرا، که خوب نبودم، اهل نبودم، اون آدمی هم نبودم که هفت سال پیش رفتم به پابوسش.
دلگیرم و خسته، نگاهی هم نیست از سمت شما، لطفاً دریابید آقا.
آمده ام آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ در ماندگان
دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده- حبیب الله چایچیان (حسان)
با اجرای محمد علی کریم خانی
درباره این سایت